Xí mbuyá xó’ xùge’ rá, gajmáa chìdé murúthíin ajuàn’ ná jùga’ ra’an xó’, mutsíkhée ndela rí ma’ne mbítha’a ná jìna ríga khamí rí tsígu maxa’kha jayóo rí tsíngìna, mùradíin ajmíi òò atsúun mbàxtá tsí monè gìyáa jùma khamí mudíi ná awuán tsína’ rí nayaxaa ló’.
Si nos vieran ahora, con machetes romperían los fierros que nos esconden, quemarían velas para alumbrar esta oscuridad y para que los años no traigan la desesperanza, sacrificarían dos o tres gallos para regar la memoria y se siembre en tu vientre la cicatriz que nos mira.
Ni tlen mopajtok chiimimili tlaauetstli ipaniko kuetlaxtli chichipika axpinaua ipan atemitl ichpochiotik chiintli.
Ni teuampoj tlaauetstli, uelis eli xokomekatlajkayotl atl ipan ixtiyoli chichipikatiyaj, noso tsotso ieltlapal youali kimakiltiaj.
Esta lluvia de pezones tatuados, sin pudor se escurre sobre la piel de núbiles pechos en el río.
Esta lluvia compañera, puede ser el jugo de la uva goteando de unos ojos o alas del murciélago golpeando la noche.
Lantla ti katsekg lapaxkikgó, lantla paxkinán kgalhtuchokgó, lantla chan kpupuná’.
Lichiwinankoy lapaxkit ninín, niakxnikú niy xnakukán, jalhanán kxpulakni kataxawat, xlakata wa lapaxkit xaxlipán.
Lichiwinankgoy lapaxkit ninín, mapixnukgó xanat lalakapastakat, niakstu nipatankgó ninín.
De los amantes clandestinos, de los ríos que penetran y se secan, de los que se entregan al mar.
Los muertos hablan de amor, su corazón nunca muere, late en el vientre de la tierra, porque el amor es perenne.
Los muertos hablan de amor, le ponen collares de flores al recuerdo, se niegan a morir abandonados.
nos olhos incendidos devolve o que é vivido.
O magma que nos evapora tange o rascunho das horas
feito um raio de suspenso. Nem o que é nosso nos pertence.
en los ojos encendidos devuelve lo que se ha vivido.
El magma que nos evapora tañe lo borroso de las horas
bajo un rayo de incertidumbre. Ni lo que es nuestro nos pertenece.